Na taką kometę czekałem od czasów komet Hyakutake i Hale-Bopp. Jasna, z wyraźnym warkoczem, pięknie prezentująca się gołym okiem i przez lornetki. Widok jest nawet piękniejszy, bo kometa widoczna jest na tle jaśniejącego, letniego nieba, z bogatą kolorystyką i obłokami srebrzystymi.

W środę śledziłem prognozy i ostatecznie była duża szansa na pogodne niebo. Wieczorem było w kratkę, ale jak obudziłem się o 2, niebo było w miarę czyste. Szybkie pakowanie i jazda na z góry upatrzoną pozycję na wieży widokowej w Mosinie. Na miejscu był już Bebeto, a po kilkunastu minutach dojechał Dexter. Thomas zdecydował się wyskoczyć w teren przy domu, więc ostatecznie było nas trzech, co zresztą okazało się być maksymalnym komfortowym obłożeniem najwyższego poziomu wieży.

Potem już były tylko obserwacje i pstrykanie fotek. Mgłę i wilgoć zostawiliśmy kilkanaście metrów niżej, więc widok był niemal jak z samolotu. Niebo jaśniało, a kometa wciąż była widoczna. Obrazek upiększały delikatne obłoki srebrzyste. Na południowym zachodzie wisiały Jowisz i Saturn, nieco bliżej Księżyc, a na południowym wschodzie czerwieniał jasny Mars. Pod koniec sesji pokazała się Wenus (blisko Aldebarana), co dało nam niemal komplet planetarny.

Po godzinie obserwacji spakowaliśmy się i wróciliśmy na parking. Po drodze wciąż widzieliśmy kometę blednącą w świetle poranka. Jedyne co mnie denerwowało na platformie to reflektory oświetlające z dołu wieżę, których światło przechodziło przez szpary między deskami i oślepiało podczas pakowania sprzętu.

Czekam na kolejną okazję do podziwiania tej komety. Może niedługo będzie okazja na wieczorne obserwacje...