Seeing miejski najczęściej nie pozwala poszaleć z powiększeniami, a jasne niebo z bardziej wymagającymi obiektami. Dlatego przygotowałem okular 25mm i na wszelki wypadek 7mm jeśli okaże się, że "są momenty". Na gwiazdach było średnio, choć na tyle przyzwoicie, że udało mi się rozdzielić Alnitaka (zeta Orionis, STF 774) 1,74 + 3,70 mag, sep. 2,2", oraz theta Aurigae (STT 545) 2,65 + 7,20 mag, sep. 4,2". Po rzuceniu okiem na Hichotki i M35, skupiłem się na Księżycu.

Terminator od Mare Imbrium z kraterem Plato, po Mare Nubium, a dalej do Claviusa wspaniale uwypuklał urozmaicone ukształtowanie powierzchni i szczegóły poszczególnych odcinków. Na Mare Imbrium odwiedziłem krater Carlini z jego mniejszymi sąsiadami o oznaczeniach H, G, L, K, z których najmniejszy ma średnicę 3 km.

Przy samym terminatorze widać było formację Mons La Hire z charakterystycznym elementem krateropodobnym. Nieco na zachód od tej formacji widać był trzy oświetlone wierzchołki bezimiennych wzgórz, nieco mniejszych od Mons La Hire.

Zaraz przy potężnym kraterze Copernicus wyraźnie odcinał się podwójny krater Fauth/Fauth A (o średnicy odp. 12km x 12km i 9,6km x 9,6km).

Kolejnym ciekawym widokiem były wyłaniające się z cienia Montes Riphaeus, przypominające klucz "żabka" lub rozwarte szczęki.

Jeszcze dalej na południe rzucał się w oczy regularny, mocno zerodowany krater Kies (45km x 44km wys. 380m) z "ogonkiem".

Za Mare Nubium zaczynają królować chropowate obszary usiane wzgórzami i kraterami, z wyróżniającym się tam Claviusem. W momentach stabilnego seeingu widziałem w nim wiele mniejszych kraterów, ale tego wieczoru nie podjąłem się ich policzenia.

Mimo pogodnego i ciepłego dnia, wieczór okazał się chłodny i wilgotny, więc po jakiejś godzinie zwinąłem sprzęt. Baterie naładowane, czekam na pierwszy w tym roku wczesnowiosenny nów.