Wszystko wskazywało na to, że w końcu się uda. Korzystne położenie pasa tranzytu, dzień wolny od pracy, idealna pora dnia, stabilna wyżowa pogoda, ISS duża kątowo. Co mogłoby pójść nie tak?

Ustaliliśmy z Thomasem, że spotkamy się wspólnie ze swoimi żonami u niego i we dwóch jedziemy na tranzyt. Pogoda dopisała, czyste niebo z prognozą na cirrusy około południa. Jedynie ta wysoka temperatura...

Wieczorem sprawdziłem jeszcze pas tranzytu i wszystko się zgadzało. Czas tranzytu krótki (0,7 sek.), ale ISS blisko (kątowo prawie 50"!). Coś za coś, im większa kątowo stacja, tym krótszy przelot.

Na miejscówkę dojechaliśmy zgodnie z planem. Cisza, spokój, czasem przejechał jakiś samochód, czasem rowerzyści. Wzbudzaliśmy sporą ciekawość, a nawet reakcję zmniejszenia prędkości. Czasem z ciekawości, czasem ze strachu, że jesteśmy nieoznakowanym patrolem z suszarką. Rozstawiliśmy sprzęty: TS80 z ND5, Lunt 50 na piggybacku (wizual), Seestar S50 (wideo), TS72 z ND5 (foto).

Całość ustawiona, zalignowana na Słońce, i... coś mnie tknęło żeby sprawdzić efemerydę na 30 minut przed zjawiskiem. Jak odpaliłem aplikację to się złapałem za głowę. Pas tranzytu przesunął się nieco na południe i staliśmy niemal na skraju widoczności z długością tranzytu 0,5 sekundy.

   

Czasu na przemieszczenie się nie mieliśmy, musieliśmy zmierzyć się z tą sytuacją. Powiedziałem Thomasowi, że jeśli wszystko pójdzie dobrze, to albo złapię ISS na jednej klatce w połowie zjawiska lub na dwóch klatkach blisko krawędzi tarczy Słońca. Mój Nikon przy optymalnych ustawieniach robi w serii 3 klatki na sekundę, a przy ustawieniach manualnych aparat nie ma wielu zmiennych do przemyślenia, więc w zależności od momentu wyzwolenia migawki powinno się udać. Ustawiłem czas 1/1600 sekundy @ISO200 i ustawiłem ostrość na LV tak dokładnie, jak tylko się dało w środku dnia, czyli "na oko". Pozostało czekać na moment tranzytu.

O 11h 26m 48s nacisnąłem spust migawki. Thomas włączył nagrywanie w Seestarze chwilę wcześniej. Jak tylko usłyszałem "Przeleciał!", zwolniłem migawkę.

Klip mieliśmy. Z drżeniem rąk przejrzałem zdjęcia w Nikonie i okazało się, że złapałem ISS na dwóch klatkach. Sukces!

Dwie klatki z Nikona:

Stopklatka z klipu Seestara:

Oczywiście pooglądaliśmy sobie też Słońce w Luncie i TS80. W h-alfa widoki obłędne. Patent z równoległym mocowaniem dwóch teleskopów rewelacyjny. Można praktycznie jednocześnie obserwować w świetle białym i w h-alfa.