Ogólnie uprawialiśmy pospolite oglądactwo i wszechobecne pogaduchy. W międzyczasie wstał dostojny Król Nieba, dziadzia Orion i wtedy zaczęło się łupanie M42 wszystkimi sprzętami. Najpierw Radek ustawił lornetkę Celestrona 25x100. Obraz nas powalił! Przestrzenny do głebi, jasny i kontrastowy, trapez rozdzielony w punkt od ręki, a mgławica ogromna i przepiękna. Ogólnie ta lorneta zaskakuje nas swoimi możliwościami. Wszystkie obiekty jakie oglądaliśmy przez nią wyglądają niesamowicie – M45, M1, M35, M37, Hihi, M31. Widzenie dwuoczne ma swoje walory, daje fantastycznie przestrzenne obrazy, a obiekt przy tym powerze wydaje się naprawdę ogromny! Jest też i mała wada – trochę fioletu na jasnych gwiazdkach, ale oczywiście tu cudów nie można się spodziewać, natomiast walory estetyczne – rewelacja! Orion w ED z Naglerem 12mm też piękny (jak to Orion). Punktowość już legendarna, kontrast wysoki ale jasność już nie ta co w lornetce. Podobnie zresztą jak w Maku z tym, że tam niestety pole, i punktowość to nie to co w ED. Newton powalił nas wielkością mgławicy i jej szczegółem, po prostu apertury się nie oszuka, ale o punktowości to można niestety zapomnieć. Mile zaskoczył nas Pegasus z Plosslem, który pokazywał Oriona też pięknie i jasno, ale kiedy na końcu Waldi wmontował w wyciąg Taka Naglera 31mm skończyło się oglądanie Oriona w innych sprzętach… Bezapelacyjnie najpiękniejszy, łączy wszystkie z powyżej opisanych wrażeń i pokazuje estetycznie wspaniały obraz. Ale wczoraj zauważyliśmy jedną jego wadę na M42 – zbyt dobrze punktuje – co odwraca uwagę od samej mgławicy :-)