Charakterystyczną cechą tych okularów jest pomysł na zmianę ogniskowej poprzez dokręcenie (odkręcenie) dubletu soczewek (barlowa), a wygląda to tak:

Od lewej na zdjęciu najdłuższa ogniskowa – soczewki o największej średnicy. Można generalnie mieszać tymi dubletami, ale nic to właściwie nie daje, ponieważ ogniskowe bez barlowa kształtują się mniej więcej w następujący sposób:

Wniosek z tego jest taki, że pięć z nich to te same konstrukcje (lub bardzo zbliżone) różniące się długością tulei i dające identyczną ogniskową, a poprzez dokręcenie barlowa zyskują wyjściową ogniskową dla poszczególnych okularów. Różnice w średnicach soczewek barlowa widać wyraźnie na fotografii poniżej:

 

Wszystkie okulary występują w oprawie 2” – nawet po dokręceniu można używać ich w 2” wyciągach, a ponadto pasują wtedy do wyciągów 1,25” (mniejsze Maksutowy)

Poszukiwania idealnych okularów… trwają.

Porównywaliśmy Hyperiony z okularami Vixena LVW 13mm/22mm, LV 9mm/7mm, Naglera 12mm, TeleVue Panoptic 22mm, Pentax 7mm, Swan 33mm i Antares ortho 6mm. Jak to się więc kształtuje:

Średnie i dłuższe ogniskowe spisywały się w porównaniu z wymienionymi powyżej z przedziału 13-22mm całkiem dobrze. Szczególnie przypadł nam do gustu Hyperion o ogniskowej 21mm, którego możemy śmiało nazwać, w pozytywnym tego słowa znaczeniu – „gorszym bratem LVW”. Na ślepych testach w refraktorze musieliśmy „nauczyć się” rozpoznawania tych okularów, co zaowocowało poznaniem szczegółowych różnic pomiędzy nimi. Pierwsze spojrzenie testerów wskazywało, że lepszym okularem jest Hyperion! Jednak po dłuższym obcowaniu stało się jasne, że jakość LVW dość znacznie przewyższa jakość Hyperiona, który jest porównywalnie ostry w środku pola, ale tylko przy patrzeniu osiowym, w momencie obserwacji pod najmniejszym już kątem wokół gwiazdek pokazuje się kolor – nieznaczny, ale jednak, dla porównania warto zaznaczyć, że Panoptic jest w ogóle pozbawiony tej wady.

Ostrość Hyperiona w środku pola naprawdę na wysokim poziomie, trochę gorzej jednak z brzegami – gwiazdki tracą punktowość na rzecz kresek – prawdopodobnie astygmatyzm, który jest większy niż w LVW, ale mniejszy od np. astygmatyzmu w Swanach! Tak więc w tej materii jest naprawdę nieźle, nawet w dość światłosilnym Newtonie f/5. Okular traci jednak na transmisji światła w stosunku do LVW, przez co obrazy nie są tak kontrastowe. Pole natomiast jest na poziomie LVW, czyli w okolicach 65-68st, z czego około 80-85% to obrazy ostre i pozbawione astygmatyzmu.

Okulary o ogniskowej 13mm (17mm) porównywaliśmy z LVW 13mm i Naglerem 12mm. Wyniki jak w przypadku ogniskowej 21mm – świetnie punktują w środku pola, dobra transmisja i kontrast, na brzegach astygmatyzm i kolor, przy nieosiowym patrzeniu kolor już od środka pola. Niemniej bliżej im do LVW niż do Naglera, który i refraktorze i w reflektorze spisuje się wspaniale, aczkolwiek w refraktorze również pojawia się niewielki kolorek wokół gwiazd.

Hyperiona o ogniskowej 8mm porównywaliśmy z Pentaxem 7mm na Trapezie przy powiększeniu 85x – 80ED. Pentax punktowością w środku pola i cudownym kontrastem zmiażdżył niestety Hyperiona, ale to nas akurat nie dziwi zważywszy na jakość Pentaksów i ich cenę… Niemniej Hyperion 8mm dawał bardzo przyzwoite obrazy Trapezu i tego rejonu mgławicy. Porównania dla tej ogniskowej, jak i dla ogniskowych 5mm i 3,5mm, dokonaliśmy również na Księżycu i Saturnie (również w Maksutowie), używając dodatkowo do porównań okulary LV Vixena. Obraz w Hyperionach zdecydowanie ciemniejszy od użytych do porównania, mniej kontrastowy, pokazujący więcej koloru, a przy brzegach traci na ostrości – na Saturnie występuje efekt smużenia. Niemniej spore pole i ogólnie dobra jakość daje duży komfort obserwacji. Przy porównaniach na Księżycu stwierdziliśmy, że jest spora niedokładność w długości ogniskowej dla okularu 8mm i waha się naszym zdaniem w granicach 9-10mm.

4. Czym zatem są Hyperiony?