Być może nie zadowolę oczekiwań ludzi przywykłych do punktowania plusów i minusów, gdyż punktacja taka zawsze będzie tylko suchym przybliżeniem i ma sens gdy dotyczy porównania wielu wyrobów na raz. Interesuje mnie wyłącznie praktyczna strona użytkowania w konkretnych obserwacjach mających cel naukowy, a do takich zaliczają się nadal amatorskie obserwacje komet.

Nie będę przesadnym malkontentem i nie będę skupiał się na drobiazgach które „sprzętowcy” zwykli podkreślać i wytykać, które jednak nie odgrywają istotnej roli w obserwacjach pod ciemnym niebem. Lorneta zbiera dużo światła i jest przede wszystkim odpowiednim narzędziem do wyszukiwania słabych obiektów, a nie obserwacji aberracji na brzegu tarczy Księżyca.

Gabaryty lornety: 39x25x12 cm i jej waga równa 4,4 kg. (dane producenta) oraz powiększenie 25x nie dają szans na obserwację z ręki,  zmuszają do korzystania z pomocy statywu, a co najmniej z podpory w obserwacjach horyzontalnych. Metalowy korpus lornety jest odlewem z lekkiego stopu, pokryty z zewnątrz skóro podobną matową wykładziną barwy czarnej. Obydwa tubusy połączone są przegubowo trzema gniazdami, w osi których tkwi chromowany pręt nośny ze stopką mocowania do statywu fotograficznego. Przedni koniec tego pręta jest wkręcony w zawias, drugi tkwi w tulejce podporowej środkowego przegubu. Stopka mocująca do statywu jest izolowana tworzywem na tym pręcie, żeby nie niszczyć chromowanej powłoki. Oprawy obiektywów wydłużono w rodzaj osłon przed światłem bocznym, z karbowaną powierzchnią od wewnątrz. Wnętrze tub pomalowane jest czarną farbą, ale niestety o znacznej połyskliwości, co należy uznać za istotną fuszerkę generującą odblaski podczas obserwacji obiektów w pobliżu tarczy Księżyca. Nie stwarza to jednak problemów w typowych obserwacjach pod ciemnym niebem i tu lorneta spisuje się dobrze.