W zasadzie wszystkie gromady gwiazd - otwarte, kuliste - można dostrzec przez 80ED. Taka apertura nie daje jednak możliwości podziwiania wyżej wymienionych obiektów w pełnej krasie. Dotyczy to przede wszystkim gromad kulistych, które jak w przypadku np. M13 rozbijają się tylko na obrzeżach samej gromady, a należy przecież podziwiać je w powiększeniach około 150x przez teleskop o znacznie większej aperturze, by uzyskać rozbicie gwiazd aż do środka gromady. Nie możemy jednak wymagać cudów od takiej apertury, jednak obrazy gromad otwartych jak Plejady czy Żłóbek z okularami o szerokim polu jak LVW, Hyperion czy Nagler, cechują się znakomitą jakością - punktowość i kontrastem w całym polu widzenia na bardzo wysokim poziomie. Dla przykładu stwierdziliśmy zgodnie, że wolimy widok gromad w Perseuszu w 80ED niż 8" Newtonie, choć tej wielkości lustro daje niesamowity przyrost zasięgu gwiazdowego, jednak obraz z refraktora jest przestrzenny, kontrastowy i przede wszystkim punktowy, co w obrazach gwiazd jest naszym zdaniem na pierwszym i najważniejszym miejscu. Dzięki temu rozdzielenie gwiazd podwójnych w granicach rozdzielczości sprzętu w dobrych warunkach seeingowych nie stanowi większego problemu.

W przypadku 100 i 120ED gromady kuliste nabierają zgoła innego wyglądu. Już 100ED rozbija M13, a 120ED pozwala na osiąganie większego powiększenia, a co za tym idzie kontrastu. Obrazy gromad otwartych w stosunku do 80ED wykazują znaczny przyrost zasięgu i można już stwierdzić, że tak jeden, jak i drugi nadają się do obserwacji tych obiektów wyśmienicie.

80ED zaskakuje swoimi możliwościami w tej materii. Spędziliśmy przy nim wiele godzin zagłębiając się w niezapomnianych widokach jaśniejszych obiektów mgławicowych i galaktyk. Na przykład z okularami o ogniskowej 33mm i polu blisko 70st. obie części Veila mieszczą się w jednym polu i przy dobrym położeniu spokojnie dostrzegamy je, bez jakichkolwiek filtrów wycinających tło! Obrazy są przestrzenne, szczególnie obrazy mgławic emisyjnych, przez struktury których, przebija się światło odległych gwiazd. Gromady galaktyk jak szóstki w Lwie, czy parka 80-tek w Wielkim Wozie bardzo ładnie się prezentują, choć tylko jako mgiełki z zalążkiem struktury. W rejonie gwiazdozbioru Oriona jasna M42 znakomicie rozkłada swoje pełne detalu ramiona, a trapez gwiazd rozdziela się bez problemu, a w momentach dobrego seeingu z powodzeniem rozpoznawaliśmy piąty składnik!

W 100ED i 120ED wszystkie te wymienione obiekty wyglądają znacznie lepiej. Przyrost apertury wydłuża nasze spojrzenie w kosmos, dzięki któremu możemy dostrzec więcej detalu. Obrazy z tych większych refraktorów są przepiękne - kontrastowe, punktowe i przestrzenne. I tak jak przy obserwacjach planetarnych wpływ atmosfery ma znaczenie dla wzrostu apertury, tak przy obserwacjach obiektów DS, a w szczególności mgławic i galaktyk, ma to drugorzędne znaczenie. Dlatego więc 120ED najlepiej z wymienionych nadaje się do obserwacji takich obiektów, choć były momenty gdzie M81 i M82 bardziej podobały nam się w mniejszym 100ED, gdzie wydawały nam się bardziej kontrastowe.